Præfatio
Divo Patriarchœ Ignacio.
Sanctissime pater, Magne Ignis! qui Divinœ charitatis ardore succensus ità vehementer exarsisti, ut Orbis totus flammis tuis nutriendis nimiùm quàm angustus fuerit; nec ardere contentus ipse, hunc omnium actionum, et cogitationum tuarum scopum prœfixisti, quî eo, quo Ipse tam sanctè flagrabas igne, totus, quàquà patet, Orbis inflammaretur. Huc continua per orationem, et ardentissima suspiria cum Deo communicatio, huc plurima, quœ per Italiam, Galliam, Hispaniam, Terram sanctam suscepisti, itinera, hue denique cura, vigiliœ, studia, conatus omnis, imò omnis in venis motus, anhelitus omnis collimabat, ut prodesses omnibus, omnes hausto è cœlis igne succenderes, nec esset, qui à calore Tuo se posset abscondere. Quò non pertingebas corpore, ut adesses ardoris Tui eficacid socios, velat incendiarios totidem zelantissimœ doctrinœ Tuœ tœdis instructos ità latè ultro citroque divisisti, ut non superesset in Orbe natio, non provincia, imo vix angulus aliquis, quò caloris Tui fructus non penetraret, nonque plurima in salutem Gentium operaretur. Tunc solùm beatus, et hilaris, si quod per Te, pérque Tuos Dei gloria, proximique salus, ac perfectio ullibi sumeret incrementum. Ut autem etiam in dissitum operareris , quot verba, tot flammas eructare non contentus, nova in distans moliturus incendia, ut etiam, cùm non superesses, ignis quasi perpetuus, viveres, libros, et epistolas, id est: totidem ignes missiles, ad varios dispersisti, ut, dum illœ subirent oculos, unà Dei charitas, et sanctioris vitœ desideria pectus occuparent. Quod sanè adeo feliciter obtinuisti,ut nec Tu videri sinè fructu, nec audiri absque emolumento posses, nec Tui, quos chartœ committebas, characteres legerentur, quin luceres in omnibus, et arderes, tuisque flammis accenderes universos. Mei hìc me unius pudet, MAGNE PATER si hoc Te tamen nomine compellare mihi liceat, qui cùm Ignis filius esse deberem, fumus sum, tuisque degener à caloribus, heu! quàm procul à moribus discedo, quem tam ardentibus ad imitationem exemplis provocasti, tam vehementibus igneœ legis Tuœ flammis tam diu fovisti, tam frigidus tamen adhuc, et obscurus titio persevero; et hoc est, cur Sacra Tua cœlestis Sapientiœ Apophtegmata, id est, saluberrimas doctrinas, ex ardentissimo Tuœ in Deum, et proximum charitatis ardore, velut clibano cadentes scintillas, in libellum, velut focum, congessi, eo nempe consilio, ut semper ad manum esset, unde frigori meo excutiendo remedium ponerem, unde ignavia mea ad œemulandos ignes Tuos velut flabro salutari animaretur identidem, veternoque tandem posito in meditatione mea exardesceret ignis, quam mihi necessarius, tam tibi acceptus. Quem conatum licet privato ego solùm usui destinaverim, fuêre tamen, qui publici eum juris esse voluerunt, tum ut Tui, PATER ARDENTISSIME! caloris fructus propagaretur latiùs, tum, ut aliis serviendi desiderio, Tua vota complerentur uberiùs. Quorum monitis obtemperans, Scintillas has ex amplissimo pectoris Tui incendio sumptas, per manus, et oculos mitto, ut novos inde Spiritus calores participent universi, quae tamen nisi Tu fovere, ac in flammas promovere velis, hœrebunt inefficaces, imo in steriles resolutœ cineres, vim, ardoremque omnem amittent. Tu proinde, PATER AMANTISSIME! qui non minùs nunc in cœlis ardes, quàm olim in vivis agens, Dei Gloriam, ac proximi salutem anhelâsti, Scintillis his, id est, doctrinis ex ore, et calamo Tuo desumptis ignitum illud robur adde, ut quod Tuis olim Sociis, idem Tuis hodie doctrinis dictum velis: Ite, et mundum accecndite universum, Dei nempe et proximi charitate, quod omnibus quidem, quorum illœ oculos subiverint, mihitamen, utpote reliquis magis indigo, cumprimis supplico.
Filiorum Tuorum indignissimus
G. H.
